‘Ik wilde gewoon mezelf zijn’ – Ernesto Marinelli over trots, acceptatie en waarom Pride nog steeds nodig is

Als jongeman wist Ernesto dat hij zich anders voelde, maar openlijk uitkomen voor zijn geaardheid was op dat moment geen optie. “Er waren geen rolmodellen. Niemand waaraan ik me kon spiegelen.”

Fast forward naar nu: Ernesto is Chief People Officer bij de Aareon Group en hartstochtelijk pleiter voor inclusie binnen een organisatie die zich internationaal uitstrekt. “Mijn droom is een organisatie die zo collaboratief is, dat iedereen het gevoel heeft écht bij te dragen. Technologie is ons vakgebied, maar mensen zijn onze kracht.”

Weggaan om jezelf te vinden

De zoektocht naar een plek waar hij zichzelf kon zijn, leidde Ernesto naar Duitsland. “In Italië voelde ik: ik heb maar twee opties. Of ik leid een dubbelleven, of ik word kapper. En hoewel ik het beroep respecteer, was dat niet mijn ambitie.” In Duitsland kwam hij uit de kast, maar stuitte daar weer op een andere vorm van vooroordeel: dat van de Italiaanse ‘gastarbeider’. “Ik was van het ene stereotype in het andere beland.”

Langzaam veranderde het beeld. “Waar men eerst vroeg in welke pizzeria ik Duits had geleerd, werd het later: ‘Oh, ik hou van Versace.’ Het gesprek werd vriendelijker, maar de vraag bleef dezelfde.” Toch betekende die verschuiving veel. “Voor het eerst kon ik echt staan voor wie ik ben.”

Acceptatie begint bij jezelf

Een belangrijk moment in Ernesto’s leven was het moment dat hij zijn ouders vertelde dat hij homoseksueel is. “Mijn moeder had zorgen - over mijn veiligheid, over hoe de buitenwereld mij zou behandelen. Mijn vader, katholiek en conservatief, zei: ‘Papa houdt van je, wat er ook gebeurt.’ Het was het mooiste dat hij had kunnen zeggen.”

Dit proces van zelfacceptatie was noodzakelijk om ook anderen te kunnen vragen hem te accepteren. “Je kunt pas echt jezelf zijn op je werk als je jezelf niet voortdurend hoeft te verbergen. Die energie kun je veel beter besteden.”

De oorsprong van Pride

De Pride-beweging vindt zijn oorsprong in een historisch moment van verzet. In juni 1969 vond in New York de zogeheten Stonewall-opstand plaats, een reeks demonstraties tegen het politiegeweld en de discriminatie van LGBTQ+-personen. In de nacht van 28 juni kwamen bezoekers van de homobar Stonewall Inn in opstand tegen een zoveelste politie-inval.

Wat volgde was geen geïsoleerd incident, maar het begin van een wereldwijde emancipatiebeweging. De eerste Pride-marsen werden gehouden in 1970, onder de naam Christopher Street Liberation Day, genoemd naar de straat van de Stonewall Inn. Inmiddels is Pride uitgegroeid tot een wereldwijde beweging voor zichtbaarheid, gelijkheid en acceptatie.

Voor Ernesto is deze geschiedenis persoonlijk. “Pride is voor mij niet alleen een viering van wie we zijn, maar ook een erkenning van hoeveel strijd eraan voorafging. En die strijd is nog niet voorbij.”

Waarom Pride nog steeds nodig is

Hoewel Pride in veel westerse landen steeds meer wordt geaccepteerd en zelfs gevierd, is dat geen universeel beeld. In tientallen landen is homoseksualiteit nog steeds strafbaar; in sommige landen staat er zelfs de doodstraf op. “Dat mensen in Nederland of Duitsland nu zeggen: ‘Het is toch normaal om homo te zijn?’ is op zich prachtig,” zegt Ernesto. “Maar het is óók een uitnodiging om onze blik naar buiten te richten.” Ook in Europa zijn er zorgelijke signalen. Ernesto noemt de opkomst van anti-LGBTQ+-beleid in bepaalde landen, en de toenemende weerstand tegen transgenderrechten. “Geschiedenis herhaalt zich soms sneller dan we denken. Dat maakt Pride geen overbodige luxe, maar een noodzakelijke herinnering.”

Zichtbaarheid als rolmodel

Als leider benadrukt Ernesto het belang van zichtbaarheid. “Toen ik mijn carrière begon, zag ik niemand zoals ik in een leidinggevende functie. Ik wist niet eens of het mogelijk was.” Dat veranderde toen een vrouwelijke leidinggevende bij zijn vorige werkgever hem zei: “Ik hoop dat jij onze eerste openlijk homoseksuele manager wordt.” Voor Ernesto was die zin een ankerpunt: “Het gaf me het gevoel dat ik ertoe deed, dat ik mocht bestaan zoals ik ben.”

Binnen Aareon speelt hij nu eenzelfde rol. “Diversiteit en inclusie betekenen niet dat je minder eisen stelt. Het betekent dat je zorgt dat iedereen dezelfde kansen krijgt — ongeacht achtergrond, gender of geaardheid.”

Een boodschap aan de nieuwe generatie

Tot slot heeft Ernesto een boodschap aan wie denkt dat het allemaal wel meevalt, of dat Pride misschien niet meer nodig is: “Zeggen ‘het boeit me niet dat je homo bent’ is geen acceptatie — het is afstand. Werkelijke acceptatie betekent: ik zie jou, ik erken jou, en ik ben bereid om naar je verhaal te luisteren.”

Wil je meer horen over Ernesto’s verhaal? Goed nieuws: we hebben onze allereerste podcastaflevering opgenomen met hem als gast!  Klik hier om de video te bekijken.

Of beter nog: trek je wandelschoenen aan, doe je oortjes in en luister op Spotify.  Een openhartig, inspirerend gesprek dat je niet wilt missen!